Күте-күте көкірегінде солды үміт,

Қара суық кәрлі қыста тоңдырып.

Клеманс Брентано*  мұң шақты,

Көне жыртық шапанына болдырып.

Бұл дүниеде сия алмастан көне үйге,

Мұңын шақты Перси Биши Шелли* де.

Қан қақсатты отандасы түсінбей,

Айналасы қансорғыштар мөлиген.

Ақындықтың өр намысын жанимын,

Қонағымын торғайға ұя тар үйдің.

Гареміне ғашық болған сұлтанның,

Мұңын енді түсінемін Жәмидің*.

Іш тартпапты оған да сол хан аса,

Арманы да көп екен-ау санаса.

Шарап ішіп саз шалған сол Жәмидің,

Оңашалау отырысы тамаша.

Ғашықтығын тасқа жазды меңдеген,

Жинай алмай сұлтанменен тең бедел.

Ақын жанын түсінбеді сұлулар,

Қасы-көзін сүрмелеген пенделер.

Қағаз, қалам… қолымда сол жарақ бар,

Кәрі өлең мазалайды кәрі ақпар.

Ей, дүние, мен де сұлу ақынмын,

Ақ жүзіме өкінбестен қарап қал.

Тұзы шекер, ұрттай қалсаң суы бал,

Көкірегінде сары алтынның буы бар.

Жасыл дүние, жабырқаттың сен мені,

Кезің бе еді менен сонша суынар…

Клеманс Мария Брентано* (1778-1842ж)– немістің  ұлы ақыны.

Перси Биши Шелли *(1792-1822ж) –ағылшынның ұлы ақыны.

Жәми* (1414-1492ж) –парсы-тәжік ақыны, «Ләйлі-Мәжнүн», «Жүсіп-Зылиха» дастандарының авторы.