...Сен де мендей жаныңды мұңға малып

Көрдің бе? Ай секілді түнде ағарып...

Түн ылғи шошытады дүниедегі

Ең жақын адамымды ұрлап алып...

Уақыт та алып кете алмай өзін бұрып.

Көрсетеді (кім үшін?) төзімділік...

Қараңғылық түскенде неге адамдар

Қарсы алуға тиісті көзін жұмып?..

Бәлкім тылсым түс болып қашықтады?

Бәлкім сол ма күткені, асыққаны?..

Неге сосын соншама жап-жарықта

Жүреді олар жанарын ашып бәрі?..

Солқылында өмірдің, тынысында

Жаным әзер ілініп тұр ұшында...

Мен алаңсыз ұйықтар ем! Менсіз өмір

Сүре алмайтын жүректің бұрышында...

Мазасыз жан таба алмай Жер, Көктен де,

Мұң ба, әлде, бірдеңе меңдеткенде –

Мені қорып отырар Қыз қайда? – деп,

Түн жылайтын шығар-ау мен кеткенде...