Назды, нәзік, ақ сәуле,

Көздің жасын исең-ау!

Елжіреп жас жүрегің,

Мендей болып күйсең-ау!

Омырауы ашық ақ көйлек,

Етегі қысқа кисең-ау.

Еркелетіп, бұралтып,

Ерінге ерін тисең-ау.

. . . . . . . . . . . . 

. . . . . . . . . . . .

Ақ тісіңді ақситып,

Махаббатпен күлсең-ау.

Ақ торғынға оранып,

Тау ішіне кірсең-ау.

Арасында гүлдердің,

Қолтықтасып жүрсем-ау.

. . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . .

Арасынан тоғайдың,

Түрлі жеміс терсең-ау.

Мынаны қара, жаным,— деп,

Бұралып, күліп, келсең-ау.

Мойныма келіп асылып,

Жемісіңді берсең-ау.

Жас баладай еркелеп,

Жалғыз маған сенсең-ау.

Кылығыңмен, назыңмен

Еркімді алып жеңсең-ау.

Қаз алатын қырандай,

Қайырылып мен де ілсем-ау.

Гүл, бәйшешек ішінде

Ісімді өзім білсем-ау.

Аққан бұлақ қасында,

Сәулелі күн басымда,

Бұлбұл сайрап қасымда,

Ырза болам өмірге,

Үстіп дәурен сүрсем-ау.

. . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . .

Бір томарға отырып,

Аяқты суға малсам-ау.

Майысқан ақ қолыңмен

Денеге су салсам-ау.

Кейде суды шашысып,

Кейде жабысып қалсам-ау.

Күлімдеп көзге көз түсіп,

Алдыма қысып алсам-ау.

Киім жапқан әлемнің

Ләззатына қансам-ау.

. . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . .

Үсте сәуле алтын күн,

Қоршаған тоғай нансаң-ау,

Сайраған бұлбұл бұтақта,

Кұлақ құрыш қансаң-ау!

Неше түрлі гүл иісі

Иіскеп мас боп қалсам-ау.

Керілік келмей, жаз өтпей,

Сондай түрде қалсам-ау!

1918