- Біз бір емес, бес ағайындымыз! – деді Бір Елі. – Мен ең кішімісін. Менің үлкен ағаларымды: Екі Елі, Үш Елі, Төрт Елі, Бес Елі деп атайды. Ал сендер неше ағайындысыңдар?

- Біздер тіптен көппіз! – деді Мысқал сәл қысылып. – Өйткені ол, шынында да, өздерінің неше ағайын екенін біле бермейтін.

- Ең болмаса, жеті атаңды білесің бе өзі?! Кім кімнен тарайды?!

- Білем!

- Білсең, айта ғой!

- Мысалы мен, Мысқал – Қадақтан, Қадақ – Пұттан, Пұт – Батпаннан, Батпан - ... – деді де Мысқал одан әрі бара алмай, оқыс мүдіріп қалды.

- Сөйтіп, Батпан кімнен тарайды?!

- Батпан Зілден!

- Ал Зіл кімнен туған?!

- Оны ұмытып қаалыппын!

- Ұмытқан жоқсың. Білмейсің! – деді Бір Елі Мысқалды одан бетер ұялтып.

- Ия, сен білетін шығарсың!

- Білем! Неге білмеймін?! Мысалы, менің әкем – Сынық Сүйем. Сынық Сүйемнің әкесі – Сүйем. Сүйемнің әкесі – Кез. Кездің әкесі – Аршын. Аршынның әкесі – Көш жер... – Осы тұста Бір Елі де мүдіріп қалды.

- Білмейсің! Білмейсің! Сен де білмейсің! – деп Мысқал қуанып кетті.

- Білем! Сасқаннан ұмытып қалдым!

Осыдан кейін алтыншы-жетінші аталарын естеріне түсіре алмаған екі дос әкелерінен сұрап алмақшы болып, үйлеріне жүгіріп кетті.