Айна алғашында аристократтардың атрибуты болып саналды, өйткені құны теңіз кемесімен теңесетін, ал XIX ғасырда ол көпшілікке қол жетімді болды.

Қазіргі заманға ұқсас айналардың құрылу тарихы 1240 жылы басталды. Содан кейін Еуропада шыны үрлемелі қолөнерді үйренді. 1279 жылы италиялық монах-францискандық Джон Пекам шыныны қалайымен жалғау тәсілін сипаттады. Ыдысты сұйық металмен толтырды, ал ол суыған соң сынғып қалатын болған. Алғашқы айналар тегіс болмай, бейнені бұрмалап көрсететін болған. Артықшылық тек қана ашық болғанында болды.

1373 жылы Нюрнбергте алғашқы айна цехы ашылды. 1407 жылда венециялықтар данзало дель Галло фламандтардан патентті сатып алғаннан кейін, Венеция айна өндірісіне монополияны алды. Жергілікті шеберлер өндіріс кезінде алтын мен қола қосып, қалайы айналарымен салыстырғанда таза және тегіс бейне көрсететін айна жасап шығарды.

Венециялық айналардың құны теңіз кемесінің бағасына тең болды, тиісінше, бұл өте құнды әшекей ретінде пайдаланды. Айналарды тек аристократтар сатып ала алды.

Әсіресе француз монархтары айнаны жақсы көрді және тек интерьер ретінде ғана емес. XIV Людовиктің анасы Анна патшайым австриялық айналардың тіліктерімен безендірілген жарқын көйлек жасауға тапсырыс берген. Ол дайын болған киімін баллда киеді, оның жарқыраған көйлегі жарықпен шағылысып керемет көрініс түзеді.

XVI ғасырдың басында ағайынды Андреа мен Муранодан Доменико табақты айнаны ойлап тапты. Олар шыныдан ыстық цилиндрді кесіп, оның бөліктерін мыс  столшнигіне айналдырды. Мұндай айна осыған дейінгілерімен салыстырғанда сапалы және тегіс болды. 

XIX ғасырда неміс химигі Юстус Фон Либих айнаөндірісінде күміс пайдаланды. Ол өзінің технологиясын 1835 жылыжарыққа шығарды. Ол бүгін айна өндірісінде қолданылады техника түрі.