Тұрмысқа шыққаныма 3,5 жыл болды. Күйеуім кішкентай балаларды (бөтен) өте жақсы көреді, олармен жас балаша жанын салып ойнап кетеді. Бірақ өз баласы болғанын қаламайды. Осы күнге дейін сақтанады.

Өзі жауапкершілігі мол адам, бірақ балаға деген үлкен жауапкершіліктен қорқады. "Əлі дайын емеспін, үйіміз болсын өз атымызда, оған жақсы тəрбие беру керек, бала болса сені менен тартып алады, маған көңіл бөлмей кетесің" деген сияқты сөздер айтады.

Өмірімізде болып жатқан жаңалықтарды (адам ұрлау, өлтіру т.б) көріп, "баламның бұндай қоғамда өмір сүргенін қаламаймын" дейді.

Өзі иманды, тəрбиелі, саналы, ақылды адам. Ішпейді, шекпейді, бөтен ешқайда қыдырмайды.

Оны қатты жақсы көремін. Онсыз өмірімді елестеткім келмейді. Баласыз өмір сүрсем де, онсыз өмір сүре алмайтын сияқтымын. Сол үшін шыдап келемін.

Сіздер не ойлайсыздар білгім келеді əрбір əйел затының ойын, ақыл-кеңесін...

Аноним

Alashainasy.kz