Орта ғасырда адамдарды емдеудің  қатал, ақылға қонымсыз тәсілдері болған. Арқа ауруларына шағым айтқан науқасты сол заманда тегіс тақтайлармен емдеген.

Сырқаттың арқасына және алдына үлкен, жалпақ тақтай байлаған. Ол осы күйі ұзақ жатуы тиіс болған. Дәрігерлер арқа, сондай-ақ өзге де көптеген ауруларға ағзада сұйықтықтың көп мөлшерде болуынан деп есептеген. Сондықтан мұндай «терапия» кезінде науқасқа бір тамшы да су берілмеген. Ол аз болғандай тамырын кесіп, қанын ағызып, кейде сүлік арқылы сорғызып отырған.