Сурет сыры ашылған жоқ әлі де,

Мұнша ғасыр ашылмауы мәні не?

Жылап тұра бермекші ме мәңгілік,

Күліп тұра бермекші ме бәріңе?!

Мона Лиза –

уақыттың жұмбағы,

Қашан көрсең езу тартып тұрғаны.

Баласы өлген әйел дейді біреулер,

Тауқыметтің батқан дейді тырнағы...

Суретшінің өз анасы дейді енді,

(Ана, сенің қашан салам бейнеңді?)

Мына өмір –

Мона Лиза сияқты,

Кейде ұсқынсыз көрінеді, кейде өңді...

Қылқаламның керегі не шеберін,

Сұлулықтың таба алмады себебін.

Мен де сосын шимайладым өлеңмен,

Тәңірінің өмір-өрмек кенебін!

Пенделердің есін алған сұрақ бұл,

Сонша қиын сұрақ емес бірақ бір;

Мона Лиза – Леонардоның өз түрі,

Тағдырына күліп, мүмкін...

жылап тұр!..