Адам бойындағы ең бір жаман қасиет жағымпаздық па деймін. Бір күнгі пайдасы үшін "Жантықтай" болып кететіндерден не дос шықпайды, не қас шықпайды. Ол адамға деген сенімің кетеді. 

Жаман арам адамды көргенде, өмір сұрықсызданып ауа жұта алмай қалғандай тұншығып, кеңдікке шығуға асығып, тезірек қасынан кетуге асығамын. Ал жаны адал, шыншыл, не болса да бетіңе айтатын, шын сөйлесетін "маскісіз" бет пердесіз сырласатын адамды қанша көрсемде, қанша бірге жүрсемде, жалықпаймын. Іздеп барғым келіп ынтығамын. Шіркін, мынау өмір сондай сирек жақсы адамдарымен ғана сұлу, әрі ыстық екен-ау! Өз көзқарасы жоқ, кім не айтса ыңғайына жығыла кететін "күнбағар" жандардың барына да, жоғына да алаңдамаймын.