– Мен саған көп кітап алдым, – деп қуантты қарт немересін.

  Атасы алған кітаптарды көріп шыққан Сәлім:

– Әттең, бір кітап есіңізде болмаған екен! – деді.

– Ол – қандай кітап еді? Мүмкін, мынау шығар? – деп қарт төсқалтасынан алып, манағы жұқа кітапшаны көрсетті.

– Нақ өзі! – деді бала қуанып, – мұны неге бөлек алып қалдыңыз?

– Бұл – саған емес, өзіме алынған кітап.

  Бала атасының бетіне таңдана қарады.

– Неге қарайсың?

– Сізге өзім оқып бермеймін бе?

– Оқуын оқып бересің, ал сақтауын өзім сақтаймын…

– Ал менде тұрса қайтеді?

– Бұл – өте қасиетті кітап қой, балам. Сенде тұрса – әркім ұстап, кірлетіп, тоздырып тастауы мүмкін.

– Ой, қызық екенсіз, ата! Бізге бүгін осы кітап бойынша сабақ басталды. Ал сіз «сақтап қоям» дейсіз…

– Әрине, оқуыңа болады. Тек ықтияттап, кітапты тоздырмай ұстау керектігін айтып отырмын.

– Оқымай, құр сақтағаннан не пайда?! – деп қалды Сәлім.

  Қартқа немересінің мына аңғал айтып қалған сөзі түрпідей тиді.

– Өзім оқымасам, оқытпаймын ба саған, оқытпаймын ба басқаға?!

  Атасының жаратпай қалғанын аңғарған бала да өз ойын айқындауға асығып:

– Біреу оқып берген, қанша дегенмен, адамның өзі оқығандай болмайды ғой. Мен соны айтам, – деді атасының қас-қабағына қарап.

  Қарт бұл сөзге жауап іздеп әуре болмады. Қаршадай немересі – Сәлім айтса да, тауып айтылған пікір сияқтанды.