Мен ажырасқан әйелмін. Үш қызды тәрбиелеп жатырмын. Әлбетте қыздарымды шешем бағып жатыр. Ал мен солардың ішіп-жемі мен киімін бүтіндеймін деп мехнат кешіп жүрмін.

Күйеуім алимент төлейді. Төлегенде қалай? Өзі жақсы ақша табатын, тіршілігі бар жігіт. Бірақ бізге алимент көлемін аз төлеу үшін сотқа бір жерде есік алдын сырыпамын деген анықтама қағазын алып барып беріп, үш қызға аз ғана ақша төлейтін етіп жасап қойды. Өзінің компаниясын да басқа біреудің атына аударып үлгеріпті. Алимент төлейтін болған соң, сенбі мен жексенбі күндері қыздарды қыдыртуға алып кетеді. Енді сол «сабаз» үйленгелі жатыр екен. 

Ал мен қыздарымды өгей шешесіне барып тұруын қаламаймын. Онсыз да үш қызым әкелеріне барып келген соң, айтып жеткізе алмайтын тосын күйге енеді. Естияр болып қалған үлкен қызым әкелерінің барған сайын мені жамандайтынын айтады. Өз кезегінде сол жамандау- қыздарыма әсер ететіні сөзсіз ғой. Біздегі ажырасудың түп-төркіні менің үш бірдей қыз тауып, ұл тумағаным болатын. Үшінші қыздан кейін дәрігерлер маған бала көтеруге тиым салды. Туу кезінде кесір тілігін жасап, мені және кенжемді дәрігерлер әрең аман алып қалған еді. Демек, мен өзгеге тұрмысқа шығып та, бағымды аша алмайтын болып тұрмын ғой.

Қыздарым ауылда шешемнің қолында тұрады. Жалғыз бауырым бар. Мен сенбі және жексенбі демалысқа шығып, енді қыздарымды аялап ұйықтаймын деп ойлап бара жатамын. Бірақ алимент төлеп жүргенін сылтау еткен бұрынғы күйеуім оларды өз үйіне қалаға алуға келіп тұрады. Ол барлығын біледі. Менің қыздарымды бағып-қағуға әрең күшім келіп жүргенін, оның төлейтін ақшасы үш қызға жетпейтінін… Бірақ біле тұра мен қинала түссе екен деп ерегесетін секілді. Өзіне ұл тауып беретін жақсы адамға жолыққан екен, менімен өштесуін неге доғармайды. Ол үйінің жалғыз ұлы болатын. Енемнің қолында тұрдық. Кейде оның осылай ересеуіне енем кінәлі ме деп те ойлап қоямын. Бір кездегі жанымның жалауы, жүрегімнің қалауы, қыздарымның әкесі болған азаматтын бұндай пасықтықтарға баратынына сенгім де келмейді. Үйленетінін естігенде де жаным құлазыды. Бірақ ештеңені өзгерте алмаймын. 

Бірақ ана ретінде қыздарымның оның әйелімен араласқанын қаламаймын. Маған қандай кеңес бересіздер. Әлде менікі дұрыс емес пе?Жиырма сегізге ғана толған жас ғұмырымды ойласам сай-сүйегім сырқырап кетеді.  Біз ажырасқанда кенжем 3 айлық қана болатын. Кенжемді енем де, күйеуім де онша ұната бермейді. Сол ұл болады деп күтіліп, ұл болмай қалғанына күнәлі секілді. Кедейлігімді де бетіме басқан шақтары көп болды. Ұл түгілі, тұрмысқа шыға салған жылдары бала көтеруге зар болдым. Тұңғышымды құдайдан тілеп жүріп әрең көтерген едім. Осылай өмірім өтіп жатыр. Мен қыздарым үшін ғана тірі жүрмін.

Сырласу журналы