Ақша бұлт жаспен жуып көздің нұрын, 

Алатау жұбатады өз мұңлығын. 

Алма төс, алтын зерлі бұл шаһардың, 

Азабы ауырлаған.

Сездім бүгін. 

Үйіріліп ерте соқты тағдыр күзі, 

Алматы – Алатаудың жалғыз қызы. 

Сол қыздың қыстығып бір өксігені, 

Секілді жылап ұшқан қаздың жыры. 

Адыра қап күймедегі мандатымыз, 

Алынбай биде кегі, ханда ақымыз. 

Жырымды тыңдамайды жылап айтқан, 

Солқылдап жатыр үнсіз Алматы – қыз. 

Шығыстан соққан дауыл қарға ұласып, 

Қалды ма тағы дауға зарлы басың. 

Мен емес! 

Сені мұнда талақ еткен 

Жыласа, зар еңіреп хан жыласын! 

Қып-қызыл намысыңды ит ап қашып, 

Құзғындар жетті тағы қипақтасып... 

...Тізесін құшып жатқан Алматының, 

Алатау қояды үнсіз сипап басын.