Ағаңның жаулап жүргенін жүрегін сезім, 

Ағат ойламай , қалқашым , біле білші өзің. 

Айтудан тіпті именем кінәмді саған, 

Аумайды- ау, сірә, тәтемнен мінезің сенің. 

Ұмытып мүлдем кешегі мұңсыз баланы, 

«Ақын» боп кеткен жүрегім жүр сыздап әлі, 

Жақын боп өзім тұрғасын «жамандықтарға», 

Хақым жоқ саған паңданып ұрсуға дағы. 

Жоқ, қарғам, сезім – жамандық, кінә емес әрі,

 Жүрегі мөлдір жандардың жүдемес әні. 

Пәктігі сенен аумаған перизат болып. 

Кеудемді менің жаулап жүр бір елес әлі. 

Көңілі күйе пенделер күндейді мені, 

«Ұятты» жандар өзінше тілдейді мені. 

Ертерек кеттім есейіп қасыңнан сенің, 

Жақсы аға бола алдым ба?... 

Білмеймін оны . 

Жүрсің-ау, білем, сен маған өкпелеп іштен, 

Өтінем қинап ағаңды, өйтпе, періштем. 

Шарам не оған, жүргесін өзегімді өртеп, 

Ғашықтық деген дерт екен отпенен ішкен. 

Дүбірлеп кірсіз, риясыз құлын- жүрегің, 

Оятар таңда қалғыған жырымды менің. 

Келемін саған жабырқау жастығымды алып, 

Сәбидей мөлдір күлкіңмен жуындыр өзің.