Жүрек кейіп, жынды қылып жүйке бір,

Сырғақ соғып суып кеткен ми-темір.

Адамзаттан алабөтен жаратып

Ақын қылып қинайды екен ит өмір...

Сорым қайнап сол азапқа байландым,

Көз алдымда шыр айналып айман күн.

Мұз жалғанға мейірімдей босанған

Ана, сенің жүрегіңе қайранмын...

Өмір шығар...

Өлең жазғым келеді,

Көңіл шығар...

Түсіне ме ел оны?!

Құрсағыңа қалай сыйғам, қиналып

Өз-өзіме сыймай барам, себебі...

Дүниеде мейріміңе қане тең?

Мен әлемге күллі ананы жар етем.

Біреу кердең... шіренгенмен енді ұқтым

Тағдырыңның түйір жыры ғана екем...

Қапелімде қадау-қадау ой бұғып,

Ана десе, жүрек жылыр, бой жібіп...

Туған әке-шешені естен шығарып

Туған күнін шатасады ел той қылып...

Өмір сырлы жалғанда бұл

Қапалы-ақ,

Махаббат деп көкиміз-ау жата қап.

Аналардың құрсағынан өнген ғой

Күллі мына дүниеге іңкәр махаббат!!!