«Ләйләң қайда?» - деді маған күліп күн, 

«Ләйләң қайда?» - деді маған күліп түн. 

Дүниенің көріп жүрген күллі елін 

Көрдім маған күннің қатты күлгенін. 

Қатты күлді, әйелдерше күлді кеп: 

«Сені тосып жүре ме ол, - деп, - үлбіреп?!» 

Құшағы бар аялайтын аялы, 

Түн мүсіркеп, түн кеп мені аяды. 

Аяды кеп, аялады күлмеді, 

Қоңыр үнмен жұбатты кеп түн мені: 

«Мәңгі түнге жеткеніңше уақыт көп, 

Күлкілі боп жүрісің де бақыт», - деп. 

Аямайтын күн болып кел – бәрібір, 

Аялайтын түн болып кел – бәрібір. 

Сені, Ләйлә, қара көзді киелім, 

Қайыспастан қара жерше сүйемін.