Күлкі астында жатар, кейде, өксік те,

Қамкөңіл боп, әлде, біздер өстік пе?

Көз жасымды көрмесін деп жан адам,

Төгемін кеп күәгерім – көпшікке.

Аралайды жан түкпірін сағыныш,

Болып барам күннен күнге налығыш,

Күресіп те жүрген жоқпын ешкіммен,

Бойымды бір билеп алған бағыныш.

Аңсауменен жылылықты, шаттықты,

Қауырсындай кеудем әбден аптықты,

Ойлап па едім жанымдағы жақыннан

Көрем-ау деп соншалықты жаттықты.

Салғаныңа, тағдыр, көндім тағы да,

Есесіне қол сұқпашы барыма,

Имансызға ұшыратпа қызымды,

Дақ түсірме ұлдарымның арына.

Не қиындық берсең, мейлі, бер маған,

Құрығың да аз емес қой салмаған,

Бүлдіршінім бүгілмесін бүрісіп,

Менен алшы, өшің болса алмаған!