Дауылға тосып кеудемді,

Дедім мен: «Сендім өзіңе!»

Ұшықтап көңіл – меңіреуді

Оралдым кәусар кезіме.

Ашынып кеттім біртүрлі,

Жалындап шықпай жас үнім,

Жоғалтып күндей күлкімді,

Жылаудан қанша жасыдым.

Біреуге сеніп соншама,

Түптемей, ұқпай түбірін,

Именіп кірдім ортаға

Күншілдің естіп күбірін.

Айдыны айқын болмады,

Сұңғыла еді сезімім,

Әбіржітті де қорлады,

Сүрініп қалды-ау сенімім.

Сарқылмас іңкәр сағыныш,

Түлейді жүрек сан күйген,

Жан дүниемдегі жарылыс

Мен үшін артық бар күйден!