Қараша, монтансыма, білем бәрін,

Төргі үйге жайғасыпты кілең дарын.

Ана бір қабақ қарын қозғалмайды,

Жайылған астындағы кілем қалың.

Аз сөйлеп, қол созады кесесіне,

Хатшысы жалпақтайды есесіне.

«Ауылға аң атуға келіп едік,

Кім серік болады екен көкесіне».

Сөз соңын күтпей бәрі дабырласты,

Бұлардың жыны бәлкім тамырлас-ты.

Бір шалды атқосшы ғып ертіп алды,

Аң-дағы жөншілікке табылмас-ты.

Тек қана қасқыр ату мақсатымен,

Сайланып шыққан екен жақсы атымен.

Қос көкжал оққа ұшты бір мезетте,

Жұмысы жоқ олардың басқасымен...

Жүрегім сұм ойлардан тоқтайтындай,

Заманның өкпек желі соқпайтындай.

Қос көкжал қос көкеме ұқсап кетті,

Күңіреніп мына дала жоқтайтындай.