Желе жортып үстімен әз даламның,

Алматыға...

ай, былтыр...

жазда бардым,

Көңілімді шарпыды аздаған мұң.

Мына тұс —

мені талай өкпелеткен,

Ана тұста —

о, талай маздағанмын.

Бозбала күн —

секілді қайырмасы

ортақол композитор жазған әннің.

Мен —

өтемсіз өкілі мәз ғаламның.

Бишілері сүрмесін тауысыпты

Оркестрі ерекше назды алаңның,

О, қалайша жоғалта жаздағанмын!

Қанатына ілесіп құс-хабардың,

Алматыға...

ай, биыл...

қыста бардым,

Орындадым әр шартын нұсқамамның.

Тістегеннің аузында кеткенім жоқ,

Кеткенім жоқ қолында ұстағанның,

Жүрегімді аязбен тыстап алдым.

Көшелерде жүргенін көзім көрді

Талай-талай менен де күшті адамның.

Қонбаппын көптен бері Алатауға

О, неге сонша заман ұшпағанмын?!

Сонша заман көрмеппін мына бақты,

Мынау жылға қанша күн жылап ақты,

мені көріп мөлтеңдеп тұна қапты.

Құстар анау,

а, тағдыр,

бұларға да

менен өзге ешкім де ұнамапты.

Мына терек,

күтіп тұр,

құламапты.

Мен,

әрине,

ешкімді жылатпаймын,

Мен жасырдым баяғы мұрағатты,

Сөз сөйлеймін ақылды,

ұлағатты.

Бұл қаланы дәл мендей сүймейді ешкім,

Маған ешкім бермейді бұл алапты.

Алматыны болмайды ғайбаттауға,

Ол сыяды түп-түгел,

ай, мақтауға,

Хұқың жоқ жұбатпауға,

жайнатпауға.

Бізден қалған...

бір кезгі...

көп сауықтар,

әне,

кіріп барады сайрап бауға.

Қарт көшелер,

о, мейлі, сәл жасарсын,

Арыз айтып қайтеміз Айбат-Тауға,

Мен өзім де сәл қалдым тайғақтауға.

Мен —

сондай бір досымын Алматының,

О, мені де болмайды ғайбаттауға!