Кәрі ағаштар шежіре ғой, шешілмес,

Бабы келмей, кімге болсын көсілмес.

Бұтақтарын балталауға асыққан,

Ағайынға өліп кетсе кесілмес...

Сырын бізге неге ашады, ашпайды,

Көп білсе де, далаға ойын шашпайды.

Карап тұрсаң кәрі жүзі нұрланып,

Тұңғиыққа адастырмай бастайды.

Бірақ оны сезу керек санамен,

Ескілікті мансұқтамай жаңамен.

Шөп тасушы ек, тамылжыған тамызда,

Кәрі ағаштан жасалған ит шанамен.

Өмір мәнді тоғай менен орманда,

Бар сұлулық қанат жайған сол маңда.

Жас шыбыққа қолың тиіп кетпесін,

Көк шалғынын орақпенен орғанда.

Кезегімен бәрі кетер фәниден,

Мына шыбық аумайды екен сәбиден.

Аман болса, кәрі ағашқа айналар,

Су құйса егер, бір-бір бала, әр үйден..