Мені тек дала кезіп, тоғай аралаған екен деп ойлай көрмеңіз. Менің жұмыр басым не көрмеді дейсіз. Көк теңіздерді кешіп, мұхиттарды малтып өткенде ешкім естіп білмеген небір сойқан оқиғаларды бастан өткіздік.

  Бірде үлкен кемемен Үндістанды бетке алып, тартып кеттік. Ауа райы адам айтқысыз тамаша еді. Алайда біз белгісіз бір аралдың маңында аялдап тұрғанымызда керемет дауыл тұрды. Дауылдың күштілігі сондай, аралдың бірнеше мың (одан да көп-ау!) ағашын түп-тамырымен жұлып алып, аспандағы бұлтқа бір-ақ алып ұшты.

  Ал дауыл тоқтағанда, әлгі аспанға ұшқан ағаштардың әрбірі бұрынғы өз орындарына түсіп, бұрынғысынша тамырын жайып өсе бастады. Аралда әлгінде ғана дауыл болды дейтін емес, бәрі өз қалпында. Шындығында, керемет ағаш, ә?

  Дегенмен бір ағаш өзінің өсіп тұрған орнына қайтып оралмады.

  Мәселе былай еді. Әлгі ағаш аспанға ұшқанда бұтағында бір шаруа кемпірімен екеуі отырған болатын. Бұлардың ағашқа шығатын не жыны бар еді дейсіз ғой? Қу тамақ мәселесі. Қияр теру. Өйткені бұл жерде қияр деген нәрсеңіз тек ағаштың басында өседі. Аралдың тұрғындары қиярды жанындай жақсы көреді. Қиярдан басқа тамақты аузына татып алмайды. Тек қияр жейді.

  Ағашпен бірге ұшқан шаруалар не істесін, амалсыз аспанда қыдыруға тура келді.

Эрих Распе

Аударған Оспанхан Әубәкіров