Қалайсыздар? Ауылда ата-енеммен, қайын аға абысынмен олардың 5 баласымен тұрамыз. Менің екіншіме аяғым ауыр. Уже балаларда ойыншыққа болсын таласып төбелескенде араларында түспейін десең тағы болмайды (өз баламды біреуге ұрғызып, тістетіп отыруға шыдай алмайды екем) түссең тағы болмайды жексұрын боласың.

Баланың арасына түскен деген жаман деп. Абысынымның да мінезі баршылық әр мелочқа тиісіп сөйлеп отырады маған. Одан қалса енеме мені жамандап айдап салып отырады. Күйеуімде сөзімді сөйлеп мені қорғай алмайды отбасындағылардан. Күйеуім әзірге жұмыссыз. Ол білмейдіда түсінбейдіда болатынғада болмайтынғада сөйлей беретіндерін. Мен уже шыны керек шаршап кеттім. Күйеуім үйінің кенжесі папа мамасының қасында жүре бергісі келеді, қарашаңырақта біз қалмайтынымызды білседе. Бір жағынан бөлек шығып өз отбасын асырауға жүрексініп жүрме білмеймін. Өзіне мамандық бойынша жұмыс қаладан шығып тұрса да бармай басқалардың тірлігін тегін істеп қиналып жүрген ұнайды-ау. Қалай бөлек шығуға көндіруге болады?