Олар он үш жыл бірге тұрды. Бір-бірін сүйді, бірақ бала сүймеді. Ажырасты. 

Ертеңіне ері  үйге кеп шифоньердің ішін қипақтап, ұзақ қарады. "Затым қап қойыпты..." деді, өксік үнмен. Əйел түйсігімен  оның ештеңе іздеп жатпағанын, сезімдерді ұзақ сақтағысы келгенін түсінді...

Екеуі құшақтасып, қимай тағы қоштасты. Есіктен шыға бере "жылы киініп жүр, күздің салқыны жаман..." деді қамқор үнмен. 

Ол келесі жылы үйленді. Келіншек егделеу кісіге тұрмысқа шықты. Екеуі де балалы болды. Бақыттымыз деп ойлады...

Арада жылдар өтті. Алматының мұңлы жымиып тұратын көшелерінде кездейсоқ жолығып қалды... Екеуі де рөлде. Адамдардың бір-бірін басып кетуге рұқсат етілген көшеде, шыдамсыз жүргізушілер бұрылып қарауға да мұрсат бермеді... "Көзіңе қара, байқа, фарыңды жақсаңшы" деп үлгерді қамқор үн. Келіншек сөйлегісі келіп еді, даусы шықпай қалды. Егіліп ұзақ жылады... 

Өмірде жүрек қана түсіне алатын, жүрек қана ұға алатын, жүрек қана іздейтін, ешкім, ештеңе баса алмайтын сезім бар...

Әлия Құдайбергенова