Сарғайып саған келдім, Арқат ауылым,

(Сағынса жыр арнайтын салты атамның).

Тұп-тұнық кәусарыңнан қанып ішіп,

Шерімді шемен болған тарқатармын.

Жатырқап мені неге тұр мынау бақ,

Көңілін көбелек жүр гүлдің аулап.

Еркелеп ерте шыққан күн нұрына,

Келеді құлын күнім құлдыраңдап.

Аңсарым алыс кетсем ауған саған,

Ауыл ең, тұла бойын тау қоршаған.

Аңқыған иісі бар таудың гүлі –

Алайын бір рахат жанға аршадан.

Тұңғиық түнді талай кешіп бастан,

Сырыңды кетіп едім еш ұқпастан.

Балалық күндерімнің күнделігін,

Оқиын тебіреніп Тесіктастан.

Сарқуыс, Сарқырама, Тулақ – тоғай,

Теріп ек доланасын шулап талай.

Шөлімді қандыратын қанша ішсем де,

Бұлақтың көзі қалған құрғап қалай?

Аспаным алабұртып менің мөлдір,

Жас жаным жаңбыр күтіп көгімнен бір.

Таңдайын кеуіп жатқан қырат-қырдың,

Жып-жылы жібітетін төгілген нұр.

О, менің Туған жерім – дертім ішкі,

Сендегі қасіреттің өрті күшті.

Кешегі қырық жылғы жарылыстың,

Жарасы жанды ауыртар қорқынышты.

Қойлы ауыл, қоңыр өлке, аттылы қыр,

Сағынған дала жүрек қақты дүбір.

Уланып үнсіз ғана өтті-ау сенде,

Уыздай уылжыған тәтті ғұмыр.