Сөз салар сабаз таппай Сабалаққа, 

Жанарым жаутаңдайды жамағатқа. 

Сіресіп әкім отыр «әткеншекте», 

Сыра ішіп ақын отыр саябақта. 

Қарабай қамшы үйіріп Қанағатқа, 

Атымтай адасып жүр Дала жақта. 

Жұлдызым жұлдыз емес, 

Айна-көкте 

Айналып кеткен білем қара даққа... 

Жабысып жарым түнде жарау атқа 

Қарақшы қараша үйді тонамақ па?.. 

Қаратал саусақтарын тарбитады 

Қап-қара жұлдыздарды санамаққа. 

Қасында қарайлайтын бала жоқта, 

Қара шал қарғыс айтар қағанатқа. 

Қараша үй, 

Қара қорым, 

Қайран, ауыл 

Қарайды қамкөңілмен қала жаққа. 

Қанатын жайып бір құс бар алапқа, 

Тарапқа тамұқ түні тарамақ па?... 

Қап тауын қара бұлт жайлап алып, 

Қағбаны қара тұман ормақ па?... 

Құдайым бұйырмаған жаманатқа– 

Жай түсті жазатайым мана баққа... 

Аққудың қауырсын көкте қалқып, 

Қарғалар қарқ-қарқ күлер жаға жақта. 

Шалқуға, шалқаюға шама жоқта, 

Пақырға, Хақ тағала, табалатпа. 

Қалқайған қара бастан қандай қайыр, 

Қасыңда қауқылдасар қара жоқта?! 

Қайдағы қағылған ой қарақатпа 

Қайтесің қамап, қанап бара жатса? 

Қарайтын қатынға да бет қалмады 

Таусылған аппақ ұны қара қапша. 

Бесікте белі бекем бала жоқта 

Есіктен Қыдыр баба қарамақ па?.. 

Ошақта ойнап жатыр от пен жалын, 

Қазанда қайнап жатыр қара ботқа. 

Сабылып соқа басым сан алапқа, 

Сазандай аунақшиды санам отта... 

Бүйрегім бүлк етпейтін болып алды 

Ғайыпқа, Ғажайыпқа, Ғаламатқа.... 

Айналып жазған басым ала допқа, 

Тағдырым таңылғандай тағалы атқа. 

Атсаң оқ, айтсаң сөзің өтпейтұғын,

Шынымен бұл шіркінге шара жоқ па?