(Ж.Жаңқашұлына)

Мынау құлқын – мешеуліктің месіндей,

Анау жұртың – кие сіңген есімдей!

Көне күннен кіріп келдің қалаға

Көк бөрінің ит қашырған сесіндей!

Ұят тұнар жара қаптап көздерді,

Тұяқтылар қара қатқақ кезге енді...

Орда қалмай орынында ой қалды

Тылсымынан Тәңір бізге сөз берді!

Құлынында, құнаншығар тайда емген,

Қазақ еді құрсағында-ақ арда өнген.

Тамырында топырағы, тегі жоқ,

«Әлем» дейді бұлардыкі қай кердең?!

Тақ тигенмен болмады елге тұтқа сұм.

Жүрегіне жерлеп күлді жұрт жасын...

Мерт болады мен білетін жүйріктер

Мезгілінен озып өте шыққасын...

Көкейіңде Қарқаралы, тау әні,

Жатсаң-тұрсаң есіңді сол алады!..

Ханға айтқысыз қарасы сол топырақ

Күрсінеді құрығандай амалы...

Көзіңді ілсең түсіңе сол кіреді,

Өлген – тірі, сұмдық қой бұл тірі – өлі...

Қарқаралы түс көреді, түсінде...

Сенен артық түсінеді кім оны?!