Көкірегімнің үміті мен тілегі

Күй боп түлеп, күн боп шығып күледі.

Күн астында көк төбелер түледі —

Менің елім, менің елім — гүл елі!

Айтпағым бір ағыл-тегіл сыр еді —

Шежіреңе ол өлең болып кіреді.

Мендегі өнер сен деп өмір сүреді

Менің елім, менің елім — жыр елі!

Қанат қомдап таң атқанда шығыстан

Торғайым бар қыраныңмен бір ұшқан.

Жүрегім бар жүрегіңмен ұғысқан,

Менің елім, менің елім — гүлстан!

* * *

Салқындап саясында самал-көлдің,

бұла өскен баяғыдан балаң менмін.

Сіміре саумалыңды, бұл жолы да,

Сабылып, сағымды өлке, саған келдім.

Тағы да топырағыңда жаңарды ізім,

Сен десем бал-бұл жайнап жанар жүзім.

Бір пейіл,

бір ықылас — қолда бары,

әкелген базарлығым — сол болады.

...Тікенге балтырымды талатып ем,

ал қазір дала барқыт, дала — кілем.

Кетіп ем сол даладан шыбық мініп,

Оралдым бір талаптың қанатымен.

Сырым бар тереңімде көрінбеген,

жырым бар шебер қолмен өрілмеген.

Әйтеуір біреуімін көп балаңның

өзінді елім деген, жерім деген!