Мұз жамылып жатпасын деп қыста мен —

жылы жел боп маңдайымнан сүйіп ең.

Бір ғажайып құзар-шыңды нұсқап ең,

Өзіміздің Алатаудай биік ол...

Сен бір үлкен өзен едің мол сулы,

толқыныңның жалы жатыр Ай қағып,

Мен — жас бұлақ, үйретіп ең толқуды,

келем әлі белгісіздеу сайда ағып.

Шомылып мөлдір өзенге,

сергіп те қап ем оянып,

жауапты бір кезеңге,

Келіп те қаппын таянып.

Ғажайып қырлар гүлденген,

қызылды-жасыл боялып.

Бояуы кеппеген күндерден,

Қуанып қалдым ой алып.

Болмайтын сынды тоқталсам,

жетпейді ақыл-қиялым:

Күйдірем нені — от болсам,

су болсам — қайда құямын?

Уақыт қуып барады —

асығып келем, асығып.

Сырыңдай мына даланың

ашылып келем, ашылып.