«О, Ләйлә, мұңсызбын демеспін,

Қайғырса, қанатсыз емес кім?!

Бірақ та жынданып кететін

Мен саған Мәжнүн емеспін!»

Бала күнгі өлеңнен.

Қасы да керік, қара алмас көзді, ай қабақ,

Мойныңа жұқа алқызыл шарф байлар ап,

Алаулап жүзің аса бір асқақ нұрменен,

Алыстан тұрдың көз қарасыңмен аймалап.

Қарадың солай, қарадың солай, обал не,

Қарамадың ба,жоқ әлде?

Кетіп те қалмай, кетіп те қалмай содан көп…

Керемет бір ой кешікпей маған соғар деп,

Балалық шығар, бармадым сенің қасыңа,

Батырлығым өз басыма пәле болар деп.

Ойладым солай, ойладым солай, обал не,

Қате ойладым ба, жоқ әлде?

Қуаныштан күліп, ойым бір шалқып билемек,

Кеттім мен сосын күнәсіз арман сүйрелеп.

Қап-қара шашты бала ақын болып тұр екем,

Қабырғадағы айнаны көрсем үйге кеп.

Ақын боп кеттім, ақын боп кеттім,обал не,

Болмайын ба, жоқ әлде?