Неге алыс, қол созым жер мына қысқа,

Қос тағдыр қарсы отырдық ұлы ағысқа...

Біреуміз ескерткіштей қайғы-мұңға,

Біреуміз ескерткіштей қуанышқа!

Отырмыз қарсы қарап жат һәм таныс,

Әңгіме жұмыс, өлең, тапқан табыс...

Сүйісіп көрші үстелде қояды екеу,

Түйісіп шексіздікте жоқ қалтарыс...

Бізде ше, бізде мүлде басқа қалып,

Тәбет жоқ тапсырылған асқа да анық...

Отырған адамдай сіз босқа келіп,

Отырған адамдай мен босқа барып...

Ғажайып орындалмас сәтті тілеп,

Бәрін де көзбен айтып жатты жүрек...

Болмаған оқиғадай бүгінгі кеш,

Жазбаған хикаядай хат құдірет!

Ауыспай сол отырыс, сол мәнерде,

Бір жұмбақ қалды ауада, сәнді әуенде...

Сіз кеттіңіз дәлізді бойлап ұзақ,

Мен қалдым ішімдегі мәңгі әлемде...

Бұл не өзі, анық мұң ба, бұлдыр бақ па?

Бөлеген бізді не күй түн құндаққа?

Пәрменім жүрмейтіндей бұл жүрекке,

Дәрменім жетпейтіндей бұл жұмбаққа!