Ерте ғасырда бала өлімі қалыпты жағдай саналған. Медицинаның әлсіздігі ма, әлде ата-аналардың жауапсыздығы ма, әйтеуір шаранадағы сәбилердің көбісі жарық дүниені көрмей өтетін.

Егер іштегі  сәби өліп қалған жағдайда дәрігер шарананың басын жатырдың ішінде кесіп тастайтын болған. Кейіннен басынан айырылған эмбрионды ілгектің (крючок) көмегімен сыртқа шығарған. Ал егер бала тірі болса оны жатыр арқылы кіретін бұрғымен жаншып тастайтын болған. Бұл пациентке оңай тимегені анық.