Тұрмысқа шыққаныма үш жылдың жүзі болды. Сүйіп қосылған күйеуім екеуіміздің арамыз күннен күнге нашарлап барады. Кейде тіпті оның жүзін де көргім келмейді. Оның өз себебі бар - ол менің ата-анамды, туған туыстарымды мүлде сыйламайды.

Күйеуім екеуіміз бір ауылда туып-өстік. Ол жетінші сыныпқа көшкенде ата-анасы табыс табу мақсатымен қалаға кеткен. Біраз уақыт өтіп, қалаға орныққан соң баласын өздерімен бірге алып кетті. Ал мен қалаға тек студент күнімде келгенмін. Күйеуім қазір «қалалықпын» деп, өзін менен жоғары санайды. Ата-анам, туған-туысым қанша жерден ауылда тұрса да, төрт түлігі бар, көрші-қолаңға сыйлы, ешкімнен көмегін аямайтын жандар.

Күйеуімнің ата-анасы қалада қатты қиналған. Соған қарамастан балаларының жарқын болашағы үшін еңбек етіп, сонда қалуды жөн көрген. Бірақ жиырма жыл тырбанып, тырысса да, қалаған деңгейлеріне жете алмады. Олардың тұрақты үйлері болмаған соң, менің әке-шешем «жалдамалы пәтерлерге көшіп-қонып жүргенше, кішкентай болса да өз ұяң болсын» деп қаржылай көмек көрсетіп, Алматыдан бір бөлмелі пәтер сатып алып берді. Оны күйеуім «Бір бөлмеге қайсымыз сиямыз? Кезек-кезек кіріп өмір сүреміз бе? Алып берсе жақсысын, тым болмаса екі бөлмелісін алмады ма?! Әлде ата-анамды шығарып жіберейін бе?» деп ашуланды.

Күйеуім қазір ата-анамды адам құрлы көрмейді. Күйеу бала болып, ауылға барып, оларға көмектесуді білмейді. Тым болмаса қал-жағдайын сұрап қоюға шамасы жоқ. Мереке күндері құттықтаса, соның өзі бақыт қой. Бірақ менің ата-анам ештеңе сезбегендей жүре береді. Үш жылда күйеу балаларына бір шағымданып көрмеген. Бәрібір жағдайымды көргенде жүректері ауыратын шығар.

Ата-енем де өте жақсы адамдар. Қиындықты көріп, өмірдің ащы дәмін татқан жандар. Өмірге жан-жақты қарай біледі. Тек жұмыс-жұмыс деп, жалғыз балаларының тәрбиесіне көп мән бермеген сияқты.

Күйеуім болса бір жерде тұрақтап жұмыс істей алмайды. Осы күнге дейін ең ұзақ істегені жарты жыл ғана шығар. Ата-анам таныстары арқылы жақсы жерге жұмысқа тұрғызған. Ол болса жұмыста бір кісіні алдап, аз уақытта біраз адамның ақшасын жымқырыпты. Істің арты ашылғанда қайын атам баласынан теріс айналып, ұлын құтқару үшін қолының ұшын да қимылдатпайтынын айтты. Ал, менің әкем болса, әдеттегідей менің жайымды ойлап, кешірім сұрап, жапа шеккен адамға қаржылай көмек көрсетті. Осы жағдайдан кейін одан мүлде көңілім қалды.

Оған қоса, үнемі көңілі толмай жүреді. Үйленгенге дейін күйеуімнің осылай 180 градусқа өзгеріп кететінін білдім бе? Білсем ат тонымды ала қашар едім ғой. Арамызда бала бар. Кейде ештеңеге қарамастан одан кетіп қалғым келеді. Қазір тіпті еркек құрлы көре алмаймын. Қасымда өзіме қамқор, батыл да ер-жүрек жанның болғанын қалаймын.

Соңғы жағдайлардан кейін күйеуім мінезін тиып, өзгеруге бел буғанын айтты. Дегенмен оған деген сенімім жоқ. Ата-анамның соры болдық.

Маған қандай кеңес бересіздер? Күйеуімнің осы жасқа келгенде өзгеруі мүмкін бе? Біздің қарым-қатынасымыздың болашағы бар ма? Осы сұрақтарға жауап алғым келеді.