Тұрмыстағы он бес жылдық өміріме қайын әпке балта шаға ма деп қорқамын. Күйеуім әлдеқашан үйден кеткен әпкесінің сөзін сөйлеймін деп неше рет жұдырықтың астына да алды. Ең өкініштісі, мен солардың құлы іспеттеспін…

Күйеуім отбасының кенже ұлы. Алдында бауыры мен жалғыз әпкесі бар. Сол қайын әпкем жақында түбіме жететін секілді. Тұрмыс құрғаныма он бес жыл болса да әлі күнге дейін жаңа түскен келін секілді енем мен қайын әпкемнің алдында құрдай жорғалаймын. Олай етпейін десем, күйеуімнен қаймығамын. Мені қанша сүйсе де, анасы мен әпкесінің сөзінен шыға алмайды. Себебі бізді енем асырап отыр. Ал қайын әпкемнің күйеуі жұбайымды кезінде жұмысқа тұрғызған, оның үстіне үнемі қаржылай көмектесіп отырады.

Әпкесі бізбен бірге тұрмаса да үйімізге жиі келгіштеп тұрады. Төркіні жақын қыздың төсегі жиылмас деп бекер айтылмапты ғой. Үйін баптап, балаларына қараудың орнына, менің не істеп жүргенімді білгісі келіп, тіміскілеп отырады.

Күйеуім әйелжанды болып кеткен секілді. Анасы мен әпкесінің айтқанынан шыға алмайды. Олар “әйеліңді былай ұста, бүйтіп айт” деп үйрететін секілді.

Бірде қайын әпкем үйімізге келе сала “қыздарымның киімін жу” деді. Өзім дәл сол кезде балаларымның киімдерін жуғалы жатқанмын. “Жуып болғаннан кейін қыздардың заттарына кірісемін” дегенім сол еді, қайын әпкем бетімнен ұрып жіберді. Жағым дуылдап, қызарып кетті. Не болғанын түсінбей де қалдым. “Сен маған тіл қайтарайын дедің бе? Аузыңды жап! Біле білсең мен ініме жігіттің қолын ұстап көрмеген жас қызды әперемін. Сосын сені осы үйден қуып шығамын” деді. Қайын әпкемнің орынсыз сөзінен есім кіресілі-шығасылы болды. Жуылмаған киімге бола бұлай дегені несі? Жумаймын десем өкпелесе, бір сәрі.

Түнде күйеуім жұмыстан ашуланып келіп, мені бөлмеге кіргізіп таяқтың астына алды. “Менің әпкемді неге ренжіттің? Кешірім де сұрамапсың. Күнде келе бермейді. Айтқанын істесең қолың түсіп қала ма” деп айқайға басты. Оған не дерімді де білмедім. Түбінде қайын әпкемнен кешірім сұрауға мәжбүр болдым. Күйеуіме үш бала туып берсем де, осы үйдің отымен кіріп, күлімен шықсам да абыройлы бола алмадым. Әлі күнге дейін үй қызметшісі секілдімін…Ажырасып кетейін десем, төркінім де құшақ жая күтіп отырған жоқ. Жағдайды қалай өзгертуге болады? Менің күнім ертең өсіп келе жатқан қыздарымның басына келе ме деп қатты уайымдаймын.