Күйеуіммен азаматтық некеде тұрамын, арамызда екі жасар қызымыз бар. Танысқаннан кейін бір айдан соң, енші алып, бөлек шықтық. Араға тағы бір ай салып, құрсақ көтергенімді білдім. Дәрігерлер бұған дейін сәби сүйе алмайтындығымды айтып еді, ал енді…

Бұл жаңалық жолдасымды қуанта қоймады. Ол мені әдейі жүкті болды деп ойлады. Екіқабат кезімде бір емес, бірнеше мәрте көзіме шөп салды. Тіпті қазірдің өзінде оның адалдығына күмәнім бар, тек ол туралы тым көп ойға берілмеуге тырысамын. Екі жыл бойы қызғаныш өзегімді өртегені рас, кейін кешірім беріп, қолымды бір сілтедім.

Күйеуімнің маған немқұрайлы қарайтынын түсініп те, көріп те жүрмін. Жыныстық қатынасқа да өзім тартамын. Жақында ұрысып қалған болатынбыз, бұрын барлық мәселелерді сөзбен шешетінбіз. Ал бұл жолы екеуміз де қатты айғайласып, арты жанжалға ұласты. 

Кеткім келетіні рас, алайда жүрегімде әлі де «егер бәрін түзетуге болатын болса ше?» деген үміттің сәулесі бар. Ер азаматыма деген сезімімді де түсінуден қалдым, алайда басқа барар жер, басар тауым да жоқ. Өзімнің жеке баспанам да жоқ, анаммен де бірге тұра алмаймын. Ол кісі мені айыптап, бетіме басып отыратын болады. Өзімді өмірде еш жолы болмаған, түкке тұрғысыз адамдай сезінемін.

Хатымды қайта оқып шығып, құрбан екенімді ұқтым. Сізден көмек сұраймын, айтыңызшы, өзгеріп, өз бетіммен тығырықтан шығудың жолын таба аламын ба?