Мен он сегіз жасында бір жігітке жүрегін сыйлаған қаракөз сіңілілеріңіздің бірімін. Қазір, жасым жиырмадан асты. Құдайға шүкір, тағдыр қосқысы келетін жігітім де бар. Мен оны сүйетінім соншалық қатты қызғанамын. Қазір екеуміз екі жақтамыз.

Оны ешқайда шығармаймын. Шығатын болса мені ұмыт деп, ренжісіп қаламыз. Ұсақ-түйектің бәріне мән беремін. Мінезімде бір қыңырлық бар.

Негізінде отбасында үш ағадан кейін жалғыз қызбын. Бірақ...мені ешқашан еркелеткен емес.Содан да болар бәрі маған көңіл  аударып, жақсы көрсе екен деймін.

Кейде өзімді-өзім түсінбей қаламын. Әр нәрсені бір ойлап күнде жылаймын. Оның бұрынғы жүрген қызына да маза бермеймін. Қазір әлеуметтік желілер өте көп. Бәріне тіркеліп алдым. Сол арқылы ол қыздың жігітіммен шаруасы жоқ екенін білдім. Бірақ "ауру қалса да әдет қалмайды" дегендей қызғануды қоя алмаймын.

Жігітім айтады "қызғаншақтығың бір күні түбіңе жетеді" деп. Бәрібір өзімдікі дұрыс сияқты көрінеді. Менде психологиялық ақау бар ма деп те ойлаймын. Әйтпесе  шектен тыс  қатты қызғаншақ болмас едім ғой. 

Анама айтсам, анам жөнді кеңес бере алмады. Қасымда болса, бəрі жақсы. Қасымнан ұзаса, арамыздан мысық жүріп өткендей ренжісіп жатамыз. Еркелік пе? Қызғаншақтық ауру ма? Бұл мінезбен жігітімнен ажырап қалатын сияқтымын. Қашанғы менің бітпейтін қызғаншақтығыма шыдайды? Не істейін?