Түнгі ауыл.

Мақпал көкте Ай күлімдеп,

Сәулесі күміс суда жай дірілдеп,

Жаңбырдың иісі аңқып жақын маңнан,

Жусанды қырдан есер жайлы бір леп.

Түнгі ауыл.

Көңіл ояу, көз байланып,

Тылсым шақ жүрек қылын қозғайды анық.

Маңында көбелектер қалбалақтап,

Ошақтың оты жатар қоздай жанып.

Жұлдыздар шығып күннің түрмесінен,

Жатқандай тыныштықпен тілдесіп ен.

Өзеннің сылдыр-сылдыр сыры естілер

Ауылдың жырып аққан іргесінен.

Желсізде ұшар оттың алауы тік,

Даланың түнінде де бар-ау ұқып.

Аю жон алыптай боп елес берер

Қалғыған қарт төбелер қарауытып.

Тып-тыныш.

Жан-жануар тыным еткен,

Аймаққа тамған Айдың нұры көктен.

Ғашығын аңсап келген ару қыздай

Ақ сәуле дала төсін күліп өпкен.

«Жауымен» шекісіп қап ұры мысық

Шатырға бара жатыр шығып еппен.

Ащы еді бәтшағардың үні неткен?

Жатқанда мүлгіп қырдың ұйқыда елі,

Ауылдың түні неткен сиқыр еді.

Шегіртке шырылдайды өзен жақтан,

У-шу ғып кейде ауылды ит үреді.

Ит‑құстан күзетші ояу — қауіп қылған,

Өзінің жұмбақтығын тау ұқтырған.

Жастардың әнін тыңдап ұйып қапты

Басында алтыбақан сауық құрған.

Сол бір маң от құшақты қауыштырған,

Тілектер, жүректерді табыстырған.

Сырлы әзіл, сұлу ән-жыр, сыңғыр күлкі

Естілер үзіп-талып алыс қырдан.

Мұңайып жалғыз жүзер түнгі аспанда Ай.

Әндерін маған айтар мұңдас жандай.

Үп етіп самал соқса, ағаш талдың

Желегі сыбдыр-сыбдыр сырласқандай.

Ғаламат!

Ауыл түні.

Ғажап, айлы,

Мас қылып ерке сезім мазалайды.

Қайнардың салқын суын бүріккендей

Саф ауа сарайыңды тазалайды.

Бір ысып, бір суынып қан бойдағы

Көңілде нәзік мұңның ойнайды әні.

Сиқырға, сырға толы дала түні

Сырларға жетелейді қай-қайдағы.

Шұбалып Құс жолында сәнді із қалып,

Жымыңдар мың-сан жұлдыз бал-бұл жанып,

Көңлімде сәуле шашқан үмітімдей

Жырақта жылтырайды жалғыз жарық.

Тып-тыныш.

Жан-жануар тыным еткен,

Аймаққа тамған Айдың нұры көктен,

Ақ сәуле дала төсін күліп өпкен,

Санаға сұлулықтың сырын еккен.

Қытықтап жас сезімнің тұла бойын

Еседі қырдан самал жылы леппен.

Ләззатқа толы ауылдың түні неткен

Жаралдың қандай ғана құдіреттен!