Қалай бауыр, ауылда шал аман ба, 

Ағашты ат қып мiнген бала аман ба? 

Торайғырдың төсiнен қар кеттi ме, 

Сал Қапез әнге қосқан дала аман ба?   

Сенi ойласам бөлiнiп санам мыңға, 

Отырамын күбiрлеп ар алдында. 

Топырағын өзгенiң жерсiнбейтiн 

Қолды болған торыңды таба алдың ба?   

Тағы қандай шаруалар еңсерiлдi? 

Ала алдың ба даярлап жем-шөбiңдi? 

...Сендерде ғой адалдық, бекзадалық, 

Жiгiттерi-ай ел жақтың ең сенiмдi!   

Ауыл жақтан ән жетсе құлағыма, 

Байыз таппай кетемiн тұрағымда. 

Бақұл болсын... бiраз шал кетiп қапты, 

Әлдилеген бiздердi тұмағына.   

Жалаң жiбек жамылған қыздарымды, 

Қылыш мiнез сағындым ұлдарымды. 

Шалдарымды сағындым, бауларымды, 

Солар едi киесi түзгi ауылдың.   

Ауылда ғой гүл көктем, жайдары күз, 

Құрақ ұшар атты да, жайдағыңыз. 

Кер бестiнi сағындым, кең даланы, 

Кеттiк достым, ауылға, сайланыңыз!   

Нарынқол, Жалаңашым – дала мекен, 

Жаралы екен, осы өңiр жаралы екен. 

Заманақыр зауалы таяғанда, 

Бұл ел де жер түбiнде қала ме екен?..   

Аға, сiз айтыңызшы пәтуәнi, 

Туған ұл жерсiнбеп пе жат ұяны! 

Құлағыңа жете ме бақи әнi? 

Бiз топырақ iздеймiз. 

Кiм iздейдi? 

Жолбарыс ұл жоғалса қапияда.   

Опырылып отырам осыны ойлап, 

Қонбады ғой тәңiрi, басыңа-ай бақ. 

Тас-талқан қып кетедi аспанымды, 

Кенеттен күн құбылып, жасын ойнап.   

Жалаң жiбек жамылған қыздарымды, 

Қылыш мiнез сағындым ұлдарымды. 

Шалдарымды сағындым, бауларымды, 

Солар едi киесi түзгi ауылдың.   

Болмады ғой тiптi де өмiр – бұйым, 

Үйiрiп тағы әкеттi жемiр-құйын. 

Алматының аспаны ағыл-тегiл – 

Тiк тұрып құлап түстi көңiл-күйiм.