Бақытгүл Бабаш. «Түс ауғанда жанарыңа тұсауланған елік пе ем?»
Түс ауғанда жанарыңа тұсауланған елік пе ем?
Жан емеспін жеңіл сезім жетегінде желіккен.
Сәукелемді әлдеқашан алмастырғам шарқатқа,
Сәнді орамал сыйға тарттың неліктен?
Бір жарығым жалғандағы, дертім де сен, емім де.
Шерлі едім мен, шуақты еттің өміріме ендің де.
Беймезгілде мойыныма бөз орадың неліктен,
Шәйі орамал бар өкпесін шайып кетсін дедің бе?
Кім біледі қайда екенін, біздің басқа қонар бақ?
Көз көргесін, көңілімнен қалай мүлде жоғалмақ?
Алабөтен ой кештім мен алакөбең бөлмеде,
Сен сыйлаған орамалға жүрегімді орап ап...