Қанша рет қанша тұрды жырлы дала?

Жадына жазған жалғыз күн-ғұлама!

Бабамның куәсіндей Айша-Бибі,

Қадалған құбажолға бір мұнара.

Қандай жан сезімі үшін тартты азап?

Ал өзім елестетем шақты ғажап,

Сезімді шертіп, мәнін паш еткендей, аты қазақ.

Өмірдің жолдары ма,тондары ма?

Тұрғандай түсеңгіріп тоң жаныма,

Тәубе де, жер бетінде шын сезімнің болғанына!

Сол жігіт құлай сүйген Айшагүлді,

Күн сайын көру үшін жасыл өрден.

Қоңыр күздер жүрегі күңіреніп,

Жасымен мұнараның тасын кешкен!