Өмір маған тереземнен қарайды,

Өрт сөндірген жандай болып енді өңі.

Түндер кетті құшағында сан айлы,

Қиын болды махаббаттың сөнгені.

Көктегі анау жұлдыздарды сағынам,

Қайда кетті жұлдыз кешкен күндерім?

Кім түсірді көркем, асқақ тағымнан,

Ілбиді әрең сүлдерім.

Неге сонша жабырқаттың жан-тәнді,

Дәл осылай жазаламас қасым да.

Сүйрей-сүйрей мұңсыз лағыл қаңқамды,

Жеттім әрең жүрексіз бұл ғасырға.

Жұбатады көңілімді керегем,

Сүйей алмас басымды да басқа ешкім.

Өмірмін деп жымияды терезем,

Тас қалада тасқын емес, тас кештім.

Сезіне алмай самалын да даланың,

Ести алмай қобыздың да сарынын.

Тұтқынына айналдым мен қаланың,

Түсінсеңші, жарығым.

Жазылмады аузындай боп жараның,

Не істей алам сансыраған санама.

Кешір мені, кешіре алсаң қарағым,

Мәңгілік боп кетсем деймін далаға.