(Мағжан Жұмабаевтың рухына)   

Кеудесінде ақша бұлттар гүл ашқан, 

Неткен зәулім, неткен мұңлы бұл аспан. 

Алтын көпір, аға, сенің рухың, 

Жерде гүлге, Көкте күнге ұласқан.   

Жерде гүлмен, көкте күнмен тамырлас, 

Сенің жұмбақ өміріңе жаным мас. 

Аспан аңсап өлген өршіл ақынның, 

Жер бетінен табыты да табылмас.   

Жер бетінің арқандаулы қонағы, 

Тек аспаннан аңсар азат моланы. 

Хұсни ғалам ақ жалауы анау бір, 

Құс жолының жолағы.   

Қайран аға, 

Сөз маржанын тізерге, 

Қайтып қана серт етерміз біз елге. 

Мен сағынған жасыл құсы ғайыптың, 

О, дариға, отыр қонып тізеңде.   

Көлге айналған көз жасымнан ұрттап ап, 

Көп толқимын сұм тірлікке сырт қарап. 

Шырылдаған нәрестедей жүректі, 

Тек түсімде ұйықтатамын бұлтқа орап.   

Кеудесінде ақша бұлттар гүл ашқан, 

Неткен зәулім, неткен мұңлы бұл аспан. 

Алтын көпір, аға, сенің рухың, 

Жерде гүлге, көкте күнге ұласқан!   

Жазда жаңбыр, қыста қырау, қар құлап, 

Қарайсың бір қара көзің қан жылап. 

Аспан барып өлген ақын жоқ шығар 

Аспанға елі көмген ақын бар бірақ!...