Ерлан Нұрдыханұлы. «Мен іздеймін балалығымды»
Мен іздеймін балалығымды,
Сағынам.
Тәп-тәтті мұңмен табиғатыма шағынам.
Көңілдегімді көзі шалса егер,
Патша да
Іздесер еді-ау, секіріп түсіп тағынан.
Мен іздеймін балалығымды...
Сағынам.
Қайсы бағытқа қарасам да, әттең, қамығам.
Аспан атызда жарқырап жатыр орақ ай,
Айтшы сен уақыт, айырылды ол қашан сабынан?
Сапсыз орақ, сары ала дүние, салқын кеш,
Сандалған сана, сағыныштармен ал, тілдес.
Балалығым-ай, барлығы сенен садаға,
Періште екеш періштелер де алтынға «өш»!
Қанбады-ау шөлім, қаз қанатындағы сусылға,
Балалығым-ай, балсың ба, әлде, усың ба?
Отсың ба, әлде сусың ба?
Байлығым менің баянды көңіл тынымым,
Қалып қалған ба кішкентай сенің уысыңда.
Адал да аңқау алғашқы адам, шырайлым,
Еркесі едің еркіндік пенен Құдайдың.
Бір түп ши, бір тал жапырақтан да сұраймын,
Іздеймін үнсіз, шөлдедім саған, мұңайдым!..