Неше қыршын жастардың

Кеудесінен оқ өтіп,

Ауыздарынан қан кетіп,

Ішіне тартылып көздері,

Ыңырану боп сөздері,

Шытынап көкшіл көздері.

Елестеп көзіне арманы,

Жетем деп ойға алғаны,

Елдегі қатын-баланың,

Әке, шеше, ағаның

Көрмей, жылап қалғаны.

Міне сондай заманда,

Жау әскері қаланда;

Мал-мүлкіңнен күдер үз!

Ажары тәуір қатын-қыз

Зорлауы мен таланда.

Талай милар бұрқырар,

Саз балшықтай табанда.

Адам күші жетер ме,

Мұнан да әрі жаманға?!

Сондайларды ұялмай,

Қосармысың адамға?...

Больницаға барғанда,

Сай-сүйегің сырқырап;

Кейбіреулер қорқырар,

Кейбіреулер қырқырап,

Дәрігер пышақ салғанда:

Кейлер шыңғырып, шырқырап.

Кейінің ерні кезерер,

Ымдап жұтым су сұрап;

Өкпе тұсы - жан жерден.

Жан тұратын әр жерден,

Кейінің қаны бұрқырап.

Қайғыланып отырар,

Көзден жасы жылтырап...

 1918