Қараңғы тұман түнде еді,

Қара қазақ баласы.

Ай мен күн һәм жұлдыз жоқ,

Жым-жырт сахра даласы:

Дау мен жанжал, партия

Болған еді арасы.

Жасытып еді бұларды

Қараңғы түннің қарасы.

Жиырманшы ғасыр басында

Міне алланың панасы:

Бір жағынан ай туып,

Бір жағынан күн туып,

Жарық көрді алашы!

Шолпаннан үміт тағы да:

Біріксе елдің данасы;

Бұл үшеуі тізіліе,

Бейне қолдың саласы.

Көңіл менен көзді ашып,

Алға сүйреп барасы;

Бұл жарықтар барында,

Кім адасып қаласы?

1913