Мұнартып Авал тұр биік,

Шаншылып көкке найзадай.

От өріп аспан төсінде

Жалтылдайды найзағай.

Қары алды бізді бұл тұста

Түн қатқан бір топ партизан.

Толықсып кеткен жас қызға

Өмір тілеп қарт имам,

Үш саусағы маңдайда

Күбірлейді: «Тәңірім,

Қызымды емес, өзімді ал,

Жетеді ғой әмірің!

Бүлдіршін еді, не көрді ол?

Солдырма гүлін бақшаның!

Өшірме тәңірім, өтінем,

Жалғызымның ақ таңын!

Оқ атты рас дұшпанға ол,

Абырой-арын қорлаған...

Күнәкәр ме екен алдыңда

Өз бақытын қорғаған?..»

Қарт имам солай зарлайды,

Жас жауып аппақ сақалын.

Ал, бірақ, тәңірі меңіреу...

Ұққан ба зарын атаның!

Қызыл гүл солып барады,

Күн еңкейген ұяға.

Қасірет бұлтын бүркеніп,

«Тас батыр» тұрды қияда.

Жаралы жатыр талықсып,

Ұмытып келер қызығын.

Батар күн ұрлап кеткендей

Беттегі нұрдың қызылын,

Бейне бір аппақ шүберек.

Барады демі тарылып.

Көкірегінде жау оғы

Тоналып біткен бар үміт!

Уа, дәрігер,- дейді қарт әке,

Тәңірден мүлде түңіліп...

Соңғы рет көзін ашты да,

Жас өмір кетті үзіліп.

Мүмкін, ол әлгі қараста

Авалдық шолды асқарын.

«Тас батыр», қыз да қызықты

Халқына қиды ақ таңын!

- Әділетсіз тәңір! Еңіреп

Жалғызын құшты қарт имам.

Жасыңды тый да дұшпаннан

Кек ізде, кәрі партизан!

... Аруды жерлеп Авалға

Біз ілгері ұмтылдық.

Төменде Белград қаласы

Көк түтінде тұр тұнып.

Жау оғы жолды кессе де,

Бөгелер емес партизан.

Сақалы тудай желбіреп,

Кек іздейді қарт имам!

Авал, 1944