Асќа, тойға баратұғын,

Жаны асығып жас жігіт,

Ќолға кетті жауға бір күн,

Тірі адамның ісі — үміт.

Ќозғады жау батыр ерді,

Жауға сойќан салғалы.

Ќалыңдығы ќала берді,

Жатыр еді алғалы.

Асыќсаң да, шырағым,

Саған деген ќұданың

Жазылған ќандай жарлығы,

Есіткен жоќ ќұлағың.

Ќалыңдыќ ќұшып, сүюге

Күйеуіне ынтызар.

Келісімен тиюге

Дайындалған ойы бар.

Көйлегін аќтан тіккіштеп,

Күні-түні демалмай,

Бітіруге жүр күштеп.

Асыќќансып, тоќталмай.

Сен асыќќан екен деп,

Алла әмірін өзгертпес.

Айтќаның болар ма екен деп,

Мен ќорќамын, көз жетпес,

Жара басты кеудені,

Жаудан өлді ар үшін,

Ескермей өзге дүниені,

“Аћ!” деп өтті жар үшін.

Жамандыќ тұрмас күттіріп,

Ел есітті, ќыз білді,

Аќ көйлекті бітіріп,

Кебінім деп киді, өлді...

Ќол жетпеген некені

Сүйіп кеткен жан екен.

Көзің неге жетеді,

Ќосылмаќ, онда бар ма екен?

Шыны ғашыќ жар болса,

Неге өлдім деп налымас.

Онда екеуі кез келсе,

Бірін бірі, танымас.