(Ә. Аймақтың ізімен)

Не көрінген білмеймін, шаңыраққа,

Шайқадық па, қараны салып аққа.

Қысылғанда тәу етер пенде құсап,

Құлдық ұрдым, иә, Құдай,

аңыратпа!

Ұмытқандай әкесін, шешесін де,

Адам болдым бейшара есесінде.

Темірланда қаңғырған Әбілдадай,

Қазыбектің қаңғырдым көшесінде.

Аттағанда өлімнің алажібін,

Ертеңімнен елестеп қарады ұлым.

Өртенгенде өрт жұтып, көз алдымда,

Күлге айналып кеткендей дала бүгін.

Адам ішкен удан да іше алмаймын,

Адам түскен құздан да түсе алмаймын.

Мен ешқашан бақытты болмайды екем,

Өзегімді өртеген тұсалмай мұң.

Отыра алмай сиысып сабағымда,

Жазылусыз қап қойды қаламым да.

Елу теңгем артылып үйге қайтам,

Бар мұң-зарын лақтырып қаланың да,

Іштей ғана қуанып аламын да.

Көк тиыным жоқ!

Демеу болған жұққанда қаяу маған,

Әке, сендей бар ма екен аяулы адам,

Шеше, сендей бар ма екен аяулы адам,

Інім, сендей бар ма екен аяулы адам,

Қарыз алма ешкімнен, керегі жоқ,

Жиырма-ақ километр ғой, жаяу барам!

Сүндет Сейітов,

11.04.2016 жыл. Шымкент.