Күйеудегі қызы келіп анасынан ақыл сұрайды.

— Маматай, мен күйеуімді қатты жақсы көремін. Бірақ жақында мен бір адамды жолықтырдым. Ол менің ой-санамды жаулап алды. Мен жарыма тіпті ойша болсын опасыздық жасағым келмейді. Алайда сол бір бөтен жанға деген күнәлі сезімді жүрегімнен жұлып тастай алар емеспін. Не істеуім керек?

Қызының бұл сөздеріне анасы былай деп жауап қатады:

— Қызым-ау, біздің сезімдеріміз гүл іспетті. Олар біздің жанымызда өсіп-өнеді. Сенің жаныңда қазір екі гүл өсіп тұр. Оның бірі — сүреңсіздеу, бірақ өте нәзік әрі бекзат гүл, сен оны күйеуіңе арнап жаныңа өзің ектің. Сен одан қуанышты жемістер аласың. Тек уақтылы суарып тұруды ұмытпа. Келесі гүл — өте әдемі, бірақ улы, құштарлық гүлі. Ол сенің жаныңда рұқсатсыз өнді. Арамшөп құсап бірінші гүлдің барлық құнарын өз бойына сіңіріп қойып жатыр.

Сонысына қарамастан ол өміршең емес. Қалай суарсаң да жеміс беруге қауқарсыз. Қызым, сенің қолыңнан екінші гүлді жаныңнан жұлып тастау келмес. Ол бар. Бірақ сен таңдау жасай аласың. Сол екі гүлдің қайсысына су құйып, қайсысына құймауды өзің ғана біл. Егер тек бірінші гүлге су құйып тұрсаң, екіншісі аз күнде солып, сенің жаныңды жегідей жеуді тоқтатады.

Аударған Шынар Әбілдә