Бір ой мені көп болды мұңайтып жүр. 

Көптен бері көрінді Күн, Ай тұнжыр. 

Көптен бері ат ізін салмай қойды 

Нөсер болып көгімнен құлайтын жыр.   

Айдын көлде адасып жүзген сыңар 

Жүдеулігі көңілдің күзден шығар... 

Жүрегім алаңдамай қойды ешкімге 

Сенің орның толмасын білген шығар.   

Бір ой мені күні-түн мұңайтады, 

Кім естіді жанымның бұл айқайын. 

Сенің орның бөлек деп қоймай қойды, 

Сірә, сірә бұл шіркін шын айтады...   

Бәріне де бас ұрып көнген көңіл 

Осылай болатынын білген бе еді? 

Әлдеқашан әйтеуір күз келгелі 

Жүрегім ешбір жанға сыр бермеді.   

Сыр бермесем, соншалық бекем бе едім, 

Бекем боп көрінем деп не көрмедім? 

Сен жанымнан кеткелі жалғыз қалып 

Жазирасын уайымның мекендедім.   

Көйлегімнің жағасын жел жұлмалап 

Сағымдардан іздедім қол бұлғаған. 

Құшақ жайдым түсімде сені көріп: - 

Есенбісің, жаным-ау, келдің бе аман?   

Араз болып мұңсыздау жас күніммен, 

Сағынышпен жалғадым кешті күнге. 

Жанарыма жасырған жан сырымды 

Жаның нәзік еді ғой, естідің бе?   

Сезіміме сабырым басу айтып 

Іздеп жүрмін, бақыттың көші қайсы 

Менен ақыл күттің бе, інішегім, 

Жаны жарты адамнан не сұрайсың?   

Өмірдің заңдылығы бұлжымайтын, 

Күзден бе екен, күн жиі тұнжырайтын. 

Өзің жоқсың жанымда. 

Содан ба екен 

Бір ой мені әйтеуір жүр мұңайтып...