Жүрегімде басталғандай бір егес..

Күн сәулесі жынға тиіп күлегеш,

жаңа жылда жұрт сыйлаған ақ Қоян,

сеніменен тілдесемін — тірі емес! –

Жанымды үнсіз суырады бір сұмдық!

Қара жер боп төселейін қашанғы…

Тек өзінің көкірегіне құл-шындық,

кеудеме әкеп гүл екпекші жасанды!..

Өкініштің суық қолын қаға алмай,

шырқыраған сенімдерім бар ізгі –

өліп бара жатқан гүлдің, өле алмай,

тұрған әлі жапырақтары тәрізді!

Не берейін, саған, жүрек, кепілге…

Шаршамаудан шаршап жүрмін өз басым…

Күрсінбейтін ойыншығым бетінде –

сүртілмеген қалып қойды көз жасым…